27.2.08

Hasta luego Lucas !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Queridos amiguet@s hoy es mi último día en Tegucigalpa .Mañana me voy con mis bártulos hacia Ocotal para iniciar otra etapa de esta aventura.

Empecé este blog en Octubre de 2006 haciéndome una pregunta "A ver que pasa con mi vida".
Ahora, creo que ya tengo bastantes respuestas.

En este tiempo he pasado el periodo mas intenso de mi vida, con diferencia. He conocido a personas fantásticas y miserables. he visto y vivido situaciones complicadas y complejas (intentos de suicidio y muerte de gente a la que quería).He visto de cerca las miserias humanas que provoca la pobreza mas absoluta. He reído y he llorado, me he emocionado al ver la amabilidad de las miradas de mucha gente y me he sentido mas vivo que nunca.
Muchos de los que seguís me conocéis de hace mucho tiempo. Otros se han ido incorporando a esta ventana abierta, que es Internet, a lo largo de este tiempo. A todos vosotros os digo, con el corazón en la mano, que soy mucho mejor persona ahora que hace 2 años. No es que antes no lo fuera (no quiero ser pedante), pero os juro por lo que mas quiero (mi hija) que esto, transforma a cualquiera , y yo soy uno cualquiera.
Llegué con la ilusión de poder hacer algo por los demás después de pasar mi vida haciendo cosas para mi y mi gente. Lo estoy haciendo y, lo curioso, es que siento que están haciendo mas cosas por mi de lo que yo hago por los demás.

Creo en la bondad de la inmensa mayoría de la personas, aunque, como siempre ,la minoría manden y jodan a los demás. Creo que podemos hacer cosas si creemos de verdad en ellas. He comprobado que cuando uno da, le viene mucho más de lo que a dado, sobretodo si no espera nada a cambio.

Me siento como una cebolla que ha ido quitándose capas hasta quedarse solo con la piel mas tierna y expuesta a las inclemencias del día a día. pero a la vez me siento mas fuerte y seguro que nunca.


Honduras es un país complejo , bonito, fascinante y cada vez mas peligroso. Un país con unos gobernantes a los que deberían encarcelar por ineptos, ladrones y corruptos. Un país con magia pero con un pueblo adormecido y flagelado desde hace cientos de años por una lacra llamada analfabetismo y muy desunido. No interesa que la gente piense ni sepa. Es como si estas cayéndote por un precipicio y te dan una cuerda para que no te caigas pero nadie hace nada para subirte a la superficie. Caerse no te vas a caer pero levantarte, tampoco te lo van a permitir.

No voy a dejar de venir por ello. tengo buenos amigos catraxos y quiero mantenerlos. Porque, como bien sabéis, los amigos se escogen , no te tocan, y no hay nada mejor en esta vida que poder escoger sin obligaciones.

Cuando me vine para aquí, una de las cosas que más me preocupaban era, precisamente perder a los amigos de España. Pensé en el blog como una herramienta para seguir en contacto. Los que me conocéis bien, sabéis que me expreso mejor con imágenes que con palabras y, el tener que escribir ha sido un reto para mi .Y es cierto que he dejado de tener contacto con gente a la que aprecio…supongo que es el precio que tengo que pagar por vivir a 10.000 km. Me duele y me jode pero la amistad es cosa de dos, y por desgracia no tenemos todo el tiempo del mundo para seguir manteniendo ese contacto con toda la gente que conozco y aprecio .Se que muchos seguís leyendo a pesar de no escribir, y me parece bien, y que alguno se ha molestado por no escribirles de forma personal. Lo siento mucho.

Me estoy planteando dejar de seguir con el blog ( a no ser que me convenzáis en que no lo haga), porque, os preguntareis….. pués ya se que va a pasar con mi vida.

Me voy a instalar en Ocotal, me estoy haciendo una casita (la vuestra) y me voy a volcar en cuerpo y alma al proyecto en Pueblos Unidos.

Ya se que en la vida lo único seguro es la muerte pero creo que voy a pasar los próximos años de mi vida en este rinconcito del mundo. Quizás no es el mas bonito del mundo, ni el mas confortable, no hay mar cerca,y por no haber no hay teatro ,ni cine, ni nada parecido, pero….lejos de ser un problema…. porque no intentar dinamizar un poco el pueblo con ganas ,ilusión y ,sobretodo, con vuestro apoyo y ánimo.

Bueno no sigo que me queda desmontar la cocina y alguna cosita más y no quiero ponerme melodramático

Os quiero mucho a pesar de la distancia y ………………… seguimos en contacto.

Albert

12 comentarios:

Anónimo dijo...

Estimat Albert
Estoy llorando como una tonta (sabes que no me cuesta)leo esta última nota tuya y me emociono mucho mucho. Saber que te vas a construir una casa en Ocotal... Soy de las que nunca escribo, y que apenas te veo cuando vienes a Barcelona. Soy de las que quizá nunca vuelvan a Ocotal. Sin embargo, tu blog forma parte de mi vida cotidiana: es uno de los lugares que visito cada día cuando despierto e intento averiguar lo que pasa en el mundo a través de esta ventana rara que es internet.
Creo que tu aventura empieza ahora y por aquello que "sólo tu y yo sabemos" me gustaría seguir teniendo esta ventanita por dónde atisbarla. A ti y a este pueblo. Gracias por todo y por aquello. Por ser como eres. Porque la vida es bella. Y da unas vueltas que te cagas. Te quiero mucho. Ana Ruiz

Anónimo dijo...

Hola Albert, las despedidas son siempre jodidas, te hemos conocido a ti, a Pueblos Unidos a través de este blog, a través de èl hemos ido viendo como el mundo de los mas olvidados cobraba a veces una ilusión, nos enganchamos al blog, por ti, porque has sabido contarlo muy bien, porque detrás de todo lo que allí sucedía había un "tío", al cual haber podido conocer ha sido extraordinario, no te disculpes por ser en momentos, emotivo, petulante, dulce o arrogante.
Te creo cuando dices que eres un poco mejor,porque para currarselo ahi tienes que ser realmente un buen tio y tu lo eres.
Este blog era para mi un lugar a donde llevo a la gente que quiero que conozca quien sois y que hacéis. A donde los llevare ahora?este blog les enganchaba y eso es lo que buscamos a priori.
Nos dejaras huérfanos?
Sabes que va a pasar con tu vida....y me alegro, pero egoistamente que pasara sin esta ventana para muchas-os de nosotros?
Podrias quedarte.A si tal vez algún día todo esto termine con aquel" fueron sacados de la pobreza y vivieron felices"
Gracias, por todos estos momentos.
Malluz

Anónimo dijo...

Me alegro mucho que sepas que vas hacer con tu vida, y que seas feliz en Ocotal de verdad!!! però de hay a dejar el blog, no me parece una decisión acertada... (vuelve a fumar, je,je,je) oye ahora va en serio ya se que una decisión personal, pero creo que erronea y no la comparto, es una herramienta que nos hace sentir un poco más cerca de ti, también como dice Malluz ajuda mucho para que otra personas conozcan PUEBLOS UNIDOS y otras cosas que cada qual a su manera recibira de ti a pesar de esos 10000. Bueno no me voy a despedir porque espero que solo un momento de bajón o cansancio. 5 minutos +

Anónimo dijo...

¡Ni feliz ni saber lo que vas a hacer ni nada de nada de nada! ¡Ni se te ocurra dejar TU blog, Albertinho!! Tienes una responsabilidad moral hacia toda la gente que lo sigue... eres uno de los pocos puntos de contacto con otras realidades que tenemos muchos de nosotros creo que, al mismo tiempo que haces tu vida allí, y enriqueces las vidas de gente alli, también enriqueces en algo la vida de otras personas aqui. ¿Ves? Tanto enriqueces, tanto enriqueces, que deberías llamarte Enrique!!
Además. por si esto fuera poco... estás escribiendo cada día mejor!!!
Petonettis
Sergi

Anónimo dijo...

Me he dejado de decirte que tengo un huerto con seis tomateras, 4 lechugas y tres pimenteros, bueno es la primera vez que me dedico a esto de tener un huerto urbano y de momento va bien es otra cosa más que llena mi vida, me alegra saber que ahora vamos a ver los dos el debate...ja,ja,ja...

Anónimo dijo...

¡Hey! ¿Estás dejando de fumar?...
Bueno... suerte en la empresa. Le irá bien a tu cuerpo y mente. Y si no te sale de esta, saldrá en otra... Un abrazo y me imagino los nerrrvios que tendrás, pero... Es buena cosa, nen...
SErgi

Irene dijo...

Ni hablar del peluquín!
És la única manera que tinc d'entendre millor el que en breu coneixeré!
Així que, NO HAY TRATO!
...a no ser que tanquis aquest i n'obris un altre que es digui "ahora ya sé que hago con mi vida.Pero...¿y los demás?" on segueixis explicant el día a día d'aquest lloc que t'ha robat el cor!

Anónimo dijo...

Anda que no chaval, no ha sigut un aluvión de gent animan't a seguir el blog,però crec que som suficients perquè segueixis, m'encanta l'idea de la irene, de cambiar-li el nom, estic convençuda que a tu tambè t'ha fet gracia, je,je,je, no ets pots deixar arà, ( ni mai)jo voldre saber com serà casa teva de quin colors pintaras les parets? voldre saber quan el Paquito tingui la primera dent? Voldre saber si el famòs container arriba?
Voldre saber si els nens assistexen a la guarderia? vull saber el que fas amb la teva vida. Un petò al nas i tu ja saps que més. Núria

Anónimo dijo...

por favor no lo dejes, y veleve a escribir proooooonto!
Carmen.

Anónimo dijo...

Què és això que vols deixar d’escriure?

Ja t’ho vaig dir fa temps, s’han de tenir “un par” per fer el que tu has decidit fer amb la teva vida i això és realment honorable.

Estic segura que aquesta experiència que estàs vivint t’està transformant positivament, però al mateix temps, i encara que no ho sembli, el teu blog ajuda, d’una manera o d’una altre, a cadascú dels que et seguim a ser una mica més conscients del que passa fora del nostre voltant, ja no per les noticies, sinó perquè tu ens ho expliques de primera mà.

Potser no fa gaire que ens coneixem, però s’ha creat una bona amistat, amistat que es va mantenint, ja no pels e-mails que cada vegada són més distants en el temps, sinó perquè et segueixo en el teu blog, encara que no t’escrigui, i així tinc la sensació que no estem tant lluny com sembla.

Cada despertar és un nou dia, encara que el tinguis organitzat, varia, així que no val dir “que ja saps que passarà amb la teva vida”... volem seguir sabent de tu.
Montse

Anónimo dijo...

Hola Albert, soy Mercedes de Badalona, hace tiempo mucho que no te escribo.
Se de ti por tu blog, te tengo desde que marchastes en "MIS FAVORITOS".
No todos los dias, pero si muchos habro el blog y dedico un tiempo a saber de ti a ver con detenimiento tus bonitas fotos, y creo que es fabuloso, estupendo, maravilloso que en ésos momentos de tu vida, sepas que quieres hacer con ella, pues aqui la mayoria de veces la inercia de la rutina cotidiana no nos deja pensar que deseamos hacer.
Me alegra un monton que te sientas bien,feliz... y te deseo que goces en tu nuevo pueblito de Ocotal.
Cuando vaya a Nicaragua , seguro que hare una paradita por ahí para saludarte.
Ah¡¡¡¡ muy importante , no nos dejes, reportate aunque sea de vez en cuando.
Te seguiré teniendo en mis favoritos,
Un abrazo de OSO.
Mercé.

Anónimo dijo...

Carai Albertet,

Ens deixes, ens abandones... no sé com escalfaré ara les tardes fredes i melancòliques de la meva consciència.

Voldria unir-me a la revolta per que continuïs alimentant-nos amb la teva compota d'esperança, canyella, llimona i amor. Però em fa tant de goig veure't volar que et perdono pel buit fred q ens deixes al cor. Ja trobarem com escalfar-lo.

Poder ha arribat l'hora de q ens dediquem tots a afegir-hi el nostre granet de sorra en aquesta lluita contra les injustícies d'aquest esbojarrat i despentinat món, en comptes de somiar i rentar les nostres consciències amb els somnis i les accions dels altres.
Quiero volar contigo.

T'aztimu

CoCo