6.11.08

The End


Hola amiguetes, vuelvo a escribir y ya por última vez en este inconstante blog.

Cuando empecé esta aventura intenté que fueran unas reflexiones en voz alta desde la búsqueda…o mejor dicho al encuentro de unos valores más puros que los que tenemos en nuestra sociedad del bienestar. Ahora dos años después creo que podría decir que la condición humana es la que es, la parte de instinto que hemos sabido controlar, y, cuando más difícil es la supervivencia para las personas en su día a día, más primitivos y pueriles se vuelven los valores ,y por mimetismo, las mismas personas.

Han sido dos años muy intensos, placenteros a veces, y dolorosos en otros.de mucho trabajo y esfuerzos no siempre gratificantes. pero en todo caso vividos en primera persona con pasión y toda la verdad de la que he sido capaz.

A sido un tiempo en el que he ido notando como se transformaban partes dentro de mí y noto que necesito tiempo para asumirlas.

Como sabéis, vine aquí, Ocotal, con la intención de apoyar el proyecto de la Brigada Norte sur con todo mi ilusión. Así lo estado haciendo hasta el día de hoy, que por diferencias personales con mi compañero (y por ende con la junta directiva en Galicia) he decidido renunciar a seguir colaborando con la brigada y volver a España pasadas las navidades.

.Es cierto que los problemas viene de lejos con Paco y otras personas de Ocotal, pero bien mirado, las circunstancias que me envuelven me conduce al final de un ciclo, y soy del parecer que siempre debemos ver las cosas con un principio y un fin..así es la vida, millones de elipsis que conviven con y entre nosotros, incluso dentro de nosotros mismos, en nuestro día a día.

También es cierto que esta vez mas que nunca el tiempo que pasé con mi hija en este último viaje, me ha afectado mucho más que otras veces (aunque nunca a sido fácil) y desde mi regreso hace 3 semanas, no paro de pensar en ella,en los años decisivos en su vida y que quiero que me tenga mas cerca que ahora.

Si os preguntáis como me siento …pues os diría que ni derrotado ni fracasado. Quizás el adjetivo que más se acercaría sería frustrado y decepcionado con algunas personas. En todo caso siempre se aprende también de lo que no sale bien, o no ¿???

No es una decisión agradable y esto va a hacer que toda mi vida de un cambio otra vez (y van……),porque como bien sabéis ,toda decisión tomada, en el cosmos acarrea una catarata de circunstancias que cambian ,se mueven…es como una nueva partida de ajedrez, un nuevo tablero.

Así que pronto regresaré a Barcelona para poder estar con Anna ,con vostros, mis amigos ,la familia y el mar ……… y fijaros que ironías tiene la vida porqué realmente ahora cuando regrese si que puedo decir de verdad …. ………………………. A ver que pasa con mi vida ¡!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! (y ahora si que no tengo ni puta Idea ¡!!!!!!!!!!!!!!)

Os quiero y gracias por estos dos años de seguimiento cybernético , por el apoyo recibido en este timpo,así como los mensajes que me estais enviando de ánimo y apoyo.

17 comentarios:

Anónimo dijo...

hola Albert!!
Pasmada leo tu mensaje, y te siento muy cerca, por eso la reacción ha sido escribirte. Sólo decirte que "cuenta conmigo" y como diría Benedetti, "no uno, dos, tres, sino de verdad, cuenta conmigo", como yo he podido contar contigo. Un abrazo muy fuerte hermanito, nos vemos en la rambla. Ana Ruiz
PD: te agradecería si me puedes hacer llegar por mail lo que mandes a los colaboradores de la brigana, aunque yo no lo sea.

Anónimo dijo...

Cuanto lo siento.Tu no me conoces, encontré tu blog por casualidad y he ido enganchandome a el y a tu proyecto casi sin darmen cuenta.Me pareces muy valiente.
Te deseo lo mejor y que la vida te sonria.
Un beso desde el fin del mundo...desde Finisterre.
Carmen

Anónimo dijo...

Ei, crec que esta molt bè tornar a casa, per estar més a prop de l'anna em sembla un acte d'amor i crec que ella s'ho mereix. d'altra banda penso que més d'un-a no tenim ni idea que pasarà amb la nostra vida, unete al club,et farem companyia t'esperem.
Núria

Enric dijo...

Albert!
Nano, la veritat és que m'has deixat de pedra. Sabia (pel que m'havies explicat de les converses amb la teva filla)que més tard o més d'hora i, a causa de la llunyania amb l'Anna, tornaries. El que no em pensava és que fos tan d'hora. Ja m'ho explicaras amb més calma.
Només donar-te ànims. Un petó i fins aviat.

Unknown dijo...

No son errores, son experiencias y sabes que con ellas has/hemos crecido. Ahora te toca ayudar a crecer o engordar la conciencia de otros por aquí que buena falta hace.

Només preocupat en canviar el títol, que no sigui un "The End" sino un "To be continued" amb un escenari i actors diferents. Jo m'apunto al casting.

Torna, que t'esperarem com el Cristo Redentor... amb els braços ben oberts. Força valent, salta!
XXXXXXX.COCO

Unknown dijo...

Amigo Albert, como mucha otra gente, te he seguido durante todo este tiempo desde el anonimato. No sé si por pereza. El caso es que he estado mas cerca de ti de lo que pueda parecer.
Tu último post ha sido el detonante, y por fin, aunque tarde, aquí estoy escribiendo.
Coincido, también, en que la vida está llena de etapas, y puedo comprender que puedas querer pasar a la siguiente. No obstante, no puedo evitar la sorpresa y la pena.
Precisamente ahora que estaba valorando la posibilidad de implicarme en el proyecto de alguna forma.
En fin, gracias por compartir con todos tus experiencias con la valentía con que lo has hecho.
Suerte en la siguiente etapa
Un abrazo
Manuel
gzmanuel@gmail.com

Fabi dijo...

Hola Albert,
Que fuerte, no sabia que ibas a tomar esta decision. Te felicito por que lo se como es dificil por que tambien ahora vas a tener que dejar tu vida de alla. Y de un otro lado tienes una hija maravillosa que te espera y que te necesita. Hemos empezado el viaje juntos y como todo en la vida pasaron buenas y malas cosas pero ese experiencia nunca la voy a olvidar por que me hiciste crecer.
Obvio es decir que guardo en memoria todo el amor y el carino que eres capaz de dar a los demas, y particularment a los ninos. Has contribuido con creces a ayudar a la gente y todavia desde espana vas a poder siguirlo tambien con tus talentes. Como lo estoy estudiando lo cooperacion al desarrollo se trabaja tambien desde nuestros paises...y es un gran reto a aceptar tambien
Pues, pienso es muy valiosa tu decision. Animo. Siempre la vida nos regala otras oportunidades. Tienes todas las cartas en tu bolsilla.
Abrazote y beso fuerte
Fabiana

Anónimo dijo...

hola papi soy anna la abuela me lo ha contado y ahora que he leído el bloc ma he quedado más contenta aún sólo quería decirte que te quiero y que hagas lo que hagas
Siempre te querré,yo también te hecho de menos te quieeeerrrro.
Hola papi me lo al dicho la yaya y lo he leído en el bloc estoy muy muy contenta y feliz vente pronto

Duarte mucho estas tardando......

Paz tío sabes lo que pienso desde el día que te fuiste para mi lo has intentado demasiado yo solo quiero que tu y anna seáis felices y cuanto antes comience esta nueva etapa antes te adaptaras . sabes que sí no te costara mas.
Joder vente ya que tu gorda se ha puesto muy feliz
Felicidades por esta desicion.
Te esperamos para navidad y llamame

Anónimo dijo...

Fi d'aquesta història.Crec que una retirada a temps és una acte d'intel·ligència per la teva part. Ara cal anar allà a on et necessiten més i després... ja aniràs veient, com sempre has fet. Ja saps que estem amb tu, esperant que comencis una altra història.
Una abraçada molt forta!!! The family.

Anónimo dijo...

Antes en el anonimato leyéndote y disfrutando con tus ganas, y ahora presente para desearte lo mejor en esta nueva etapa y deseando seguir teniendo noticias tuyas. Un abrazo asturiano

María

Anónimo dijo...

Realmente el projecto estaba muy bien planteado,en que no fuera un projecto piramidal, pero claro una o dos personas solas, era un poco dificil de tirar adelante, y una persona sola aún más, creo firmemente que has trabajado y que ademas tenias un proyecto de vida, però la vida nos lleva por caminos que a veces no sabemos. Ahora espero que soluciones todas las cosas que tienes empezadas en Ocotal lo mejor posible, para volver a empezar otra vez con la tranquilidad, de haber hecho un buen trabajo, suerte!!!! Estoy cerca de Chennai, volverè en enero espero verte... Juliet

Anónimo dijo...

Hola Germanet!! Si t'haig de ser sincer ja m'ho esperaba, les converses que habiem tingut m'indicaben que tornaries, ja saps que aquí també et necessitem, segur que ha sigut una experiencia increible i que molt poca gent té la sensibilitat de fer aixó que has fet, segur que per aquesta gent a la que heu ajudat estará agraida tota la vida!!
Torna cap a casa,perqué encara que no sapigues que farás ara, el teu coco no trigará massa en crear nous projectes e il.lusións, segur,
Aquí tens la familia i els amics que sempre tindrán cura de tú.!!
Molts petons i espero veure't aviat!!!! Ramsés

Anónimo dijo...

Ostias Albert!!!
La verdad es que ha sido toda una sorpresa abrir tu blog y encontrarme con esto de que te vas de tierras centroamericanas... pero bueno, estos mometos a todos nos llegan y creo que nos sirven para crecer aun un poquito más. Ni que decir tiene que espero que aunque hayas decidido cruzar de regreso el charco, mantengamos el contacto, igual que no hace falta que te diga que cuando quieras hacer una escapadita a El Salvador, solo tienes que decirlo.

Un abrazo enorme desde San Salvador.

PIPE

Anónimo dijo...

Hola Albert:
que fregada que te vas! espero hayas tenido buenos momentos en estas tierras. seguro tu hija te necesita mucho ahora mismo. en el tiempo que estuviste en Nicaragua nunca supe nada de vos, espero ahora nos escribamos, ojala todo te salga bien, y recorda que en tegus tenes amigos! y se te extrañara. te deseo lo mejor en tu nueva busqueda de la satisfaccion.
Gabriel Bertetti
gabrielbertetti@yahoo.com

Anónimo dijo...

Qué voy a decirte, con casi un mes de retraso!!!
en fin me quedo con la frase de Duarte, mucho estás tardando... y con la de Nuria, nadie sabe qué pasará con su vida y... menos mal!!! lo que es seguro es que sólo lo que se hace con y por amor permanece.
Plis, llama en cuanto aterrices por aquí.
porque digo yo... esto también habrá que celebrarlo!!!
Angi

Anónimo dijo...

Suerte Albert, en tu camino.
Si vuelves por Honduras, te debo un café en el Centro Cultural de AECID.
Un abrazo.

Mariachis Bogotá dijo...

Gracias por la información, excelente investigación.